Chateau d’Dirk uit 1966
Ik ken hem al sinds de middelbare school en het contrast tussen ons kon niet groter zijn. Ik kwam na 14 jaar uit Amsterdam en was een welopgevoed praatgraag straatjochie en hij was een echte West-Fries die overal TE voor zette. In zijn aanwezigheid gingen we te feesten, te vissen en te honkballen. En dat laatste was onze gemeenschappelijke passie. Hij was de pitcher en ik de catcher, Duo Pennotti in het kwadraat. We deden alles samen en gek was niet gek genoeg!! We werden als 18-jarige samen gescout door een honkbalclub in Heiloo en haalde in de onderhandelingen het onderste uit de kan, we sliepen de nacht voor de wedstrijd in de kantine vanwege overmatig drankgebruik, reden regelmatig in een hele grote vrachtwagen naar Volendam terwijl de benodigde papieren niet in het bezit waren van de chauffeur, oefende op een volle dansvloer in de Bergermeermin onze Buikschuiftechniek (Headfirst), reden met een Oranje volkswagen busje vol met meubilair veel te hard over de Amsterdamse grachten en gingen samen op vakantie naar Monaco. We douchten in de fontein van het Prinsendom en kregen een fikse bekeuring voor overmatig shampoo gebruik, wonnen bakken met geld in het Casino en verloren het hele bedrag in minder dan 3 minuten zodat we zelfs geen geld meer over voor het betalen van de Route Péage.
Ik kocht voor 500 gulden aan slingers en legde deze op het dak van het huis van zijn ouders ter ere van zijn verjaardag, ramde per ongeluk met de vorkheftruck een net geplaatste tussenwandje in zijn nieuwe bedrijfspand eruit, reed zijn auto bijna Total loss, belde hem nachts op omdat ik weer eens met pech stond en verliet stante pede het bed van zijn zus omdat er ergens iets te honkballen viel!! Waar hij was, was ik en andersom.
Ik kwam graag bij zijn familie thuis om over van alles en nog wat te keuvelen en me tegoed te doen aan een gebakken visje of de dagverse gekookte worst en hij zat urenlang met mijn vader aan tafel te filosoferen over het leven.
Hij werd een mogul in de spuit en mengtechniek voor de bouw en ik werd een gastvrijheidsgoeroe. Door de loyaliteit naar onze bedrijven toe zagen we elkaar een stuk minder maar spraken we min of meer af dat we 1x in de maand met elkaar uit eten zouden gaan. FF bijkletsen over werk en familie, oude koeien en gave herinneringen uit de sloot halen en door. En veelal leidde dat tot beschamend harde lachsalvo’s waar onze ‘eetburen’ zich zichtbaar aan zaten te ergeren. In praktijk werd het vaak 2 keer per jaar want meestal belde een van ons 10 minuten voor aanvang af. Files, te druk, thuis veel te doen, gebroken enkel, moe, ik moet nog een machine afleveren, er is een trainer ziek…….. het waren slechts enkele smoezen die we gebruikten om onze afwezigheid kenbaar te maken. En de reactie van beide kanten was immer hetzelfde: ‘Geen probleem, komt goed’!!
En dat is wat het is! Voor mij betekent deze vriendschap dat ik op hem kan rekenen en dat hij niet te moeilijk doet. Hij is iemand waarmee ik door dik en dun gaat. Waarmee ik kan lachen en huilen en waar ik energie van krijg, iemand die me begrijpt, die niet zeikt, iemand waar ik mezelf bij kan zijn en mij niet veroordeelt over wat ik doe of wat ik zeg. Iemand die eerlijk tegen me durft te zijn en waar ik blindelings op kan vertrouwen. Iemand die om 20.15 zwaar vermoeid in slaap valt, wat ik eigenlijk wel heeeeeeeeeeeeeeeel erg lekker vind omdat mijn ogen om die tijd ook vaak dichtvallen. En natuurlijk kunnen we verschrikkelijk lachen met elkaar!!!!!!!!!!
Ook dit jaar hadden we alweer plannen gemaakt om een aantal dagen te gaan skiën en moesten we onze afspraak annuleren omdat het veel te druk was. En toen las ik een prachtig mooie column die vriendschap vergeleek met een fles goede wijn. Deze wordt ook met het jaar beter. Mits je er goed voor zorgt. Zoals voor alle relaties geldt, groeit en bloeit vriendschap door tijd, aandacht en energie te investeren. Dat ware vriendschap ‘niets kost’, is een mythe. Elke waardevolle relatie is gebaseerd op je inspanning om elkaar te begrijpen en er voor elkaar te zijn door dik en dun. Een raak gezegde: ‘Om een vriend te hebben, moet je er een zijn.’ Dat betekent moeite doen, en zelfs een beetje bedrijfsopoffering op z’n tijd.
En dus kocht ik als verrassing 2 vliegtickets naar New York, reserveerde een hotel en kocht 4 kaartjes voor de New York Yankees in Yankee Stadium!! En dat werd een ongelofelijke gave reis waarin de ‘Amsterdammer’ en de West-Fries als vanouds hun rol als Duo Penotti weer oppakte. We gingen te fietsen, te wandelen en te subwayen. Als 2 schoolvriendjes genoten van iedere minuut van de stad en metro en van iedere seconde in het stadion. We fietsten als 2 jonge, super ervaren en recalcitrante boefjes over het trottoir, in tegengestelde richting over het fietspad, over stukken snelweg en door alle rode lichten die de Big Apple rijk is. We stapten in de verkeerde metro, waren de weg naar ons hotel kwijt, hadden een dikke strot bij het 9/11 monument, zaten als kleine kinderen in de helikopter boven de stad en hielden, zonder dat te bespreken met elkaar, vast aan het gezamenlijk ochtend ritueel. We zeiden tegen iedereen die we tegenkwamen gedag, zaten schaterlachend op het terras te nippen aan een mini blikje Corona van 12 dollar. We moesten vreselijk lachen als zijn creditcard, op het moment suprême, weer dienst weigerde, waren zwaar geïrriteerd als we niet a contact konden betalen en stonden met een grote glimlach ruim 3 kwartier in de rij voor een stuk Pizza. En gelukkig vielen we allebei zonder iets te zeggen om 20.15 uur helemaal kapot in slaap. ‘Geen probleem, komt goed’!!
Ik ben zuinig op de Chateau d’Dirk uit 1966. En als ik er goed voor zorg dan wordt ie met het jaar beter!! New York en Altenmarkt………………. Zet de glazen alvast maar weer klaar.
Milo Berlijn
