Gezocht; nieuw ritme
Vanaf mij 16e, nadat ik voor de 3e keer van school werd gestuurd, maak ik weken van 40, 50, 60 of 70 uur. Soms van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht en af en toe trok zelf een nachhie door. En als het rustig was dan zocht ik net zo lang door zodat ik toch nog wat te doen had. Ik leefde op mijn werkadrenaline. Druk was niet druk genoeg. 6.30 uur op en zo snel even de mails beantwoorden, de auto in, op weg naar een van de vele opdrachtgevers die we in de loop der jaren hebben bediend. Snel even lunchen bij een tankstation en weer door. Vaak 3 of vier opdrachten per dag en na de laatste presentatie nog even langs de grote gele M of de rode KFC. En als ik dan thuis kwam even een half uurtje knuffelen met de hond, koppie thee, de herhaling van DWDD even kijken en snel naar bed. En 6 uur later ging de wekker weer. Douchen, hond uitlaten, koffie drinken, vrouw een kus en weer op weg…………………….dag in dag uit. En heel af en toe was er een kantoordagje. Mails beantwoorden, voorstellen schrijven, bijkletsen en heel veel appen.
En in het weekeind was er tijd voor vrouw, hond en katten en zat ik vaak uitgeblust maar tevreden op de bank. Natuurlijk werd ook dan ook het sociale- en sportleven bijgewerkt en startte de nieuwe werkweek alweer op zondagmiddag. Ik bereidde dan de upcoming week voor en genoot van mijn favoriete sportprogramma NOS Langs de lijn. Heerlijk.
En dat alleemal met heel veel leuke en inspirerende mensen om mij heen. Want dat was is tenslotte onze en mijn missie; Wij leren mensen met andere mensen omgaan. Van werkgever tot werknemer, van medewerkers tot elkaar en van bedrijf tot klant. En daar moet je zelf het goede voorbeeld in geven.
Ik voelde me zalig want ik kon al mijn hobby’s combineren met elkaar. Omgaan met mensen, kijken en luisteren naar sport en knijterhard werken. Het leven lachte mij toe. En om af en toe bij te komen vertrokken we een maand naar Oostenrijk en genoten we 2.5 week op Kreta en gingen met grote regelmaat een weekeindje naar onze favoriete eiland Vlieland. Want wie hard werkt moet ook hard genieten. En dat deed ik.
Tot vorige week.
Na weken van; het valt wel mee, het komt goed, het is soort van een griep, het wodt zwaar overdreven……………………stortte alles in elkaar. In een tijdsbestek van 4 dagen werden al mijn opdrachten geannuleerd, ging er geen sportwedstrijd meer door en mocht ik ook ‘mezelf’ niet meer zijn. Ik ben namelijk van contact maken, verbinden, handen schudden, knuffelen, enz, enz.
Allemaal begrijpelijk en ik ondersteun de route die de aankomende tijd door de overheid voor ons is uitgestippeld. En per direct zaten er ook mooie kanten aan dit virus. Heel Nederland ging elkaar helpen. Zorgmedewerkers kregen een applaus, bloemen en werden onze nieuwe helden. De horeca herpakte zich na sluiting binnen 2 dagen met het volgende motto; Als Mohammed niet naar de berg komt dan komt de berg naar ……..’. Bekende Nederlanders gingen boodschappen doen voor ouderen, enz, enz, Hartverwarmend en geheel ‘my cup of thee’. Saamhorigheid zoals het bedoeld is en zoals ik dat al jaren voor ogen heb.
Maar ik kan me er nog niet toe zetten. Ik merk dat mijn nuchterheid en verbazing het wint van mijn optimisme en positivitiet. Het is wat het is…………………is natuurlijk een geweldige dooddoener. Maar het is echt wat het is…. Financieel houdt ik het nog best lang vol maar ik mis mijn vroegere ritme en ben gewoon mezelf niet meer. De wekker gaat niet meer, ik hoef het land niet meer in, ik heb de discipline niet en wordt te snel afgeleid om thuis te werken en er zijn geen sportwedstrijden meer. En als klap op de vuurpijl moet ik mensen ‘op afstand’ houden. Geen handen schudden, geen knuffels meer, op 2 meter met elkaar in gesprek en de contante gevoel van achterdocht dat ik besmet wordt door iemand of iemand kan besmetten.
Deze week staat dus in het teken van de zoektocht naar mijn nieuwe ritme en mijn nieuwe IK. Ik denk en hoop die van het weekeind wel te vinden.