Aan het begin van de Corona schreef ik een column over mijn gemoedstoestand. Ik was op zoek naar een nieuw ritme en ik merkte dat mijn scepsis en gelatenheid het won van mijn optimisme en positiviteit. Veel mensen kwamen met een ‘Barry Stevens’ advies: ‘Doorgaan Milo, …….vooral doorgaan!! Ik heb dat toen enorm gewaardeerd en per direct opgepakt.
Na 2 weken was ik weer vol aan de bak met o.a. het bedenken van (achteraf, niet altijd even succesvolle) Corona ideeën, het opzetten van een Trainmark Livestream programma, het geven van Webinars en het contacten van al onze opdrachtgevers om ze een hart onder de riem te steken.
En ik ging digital. Ondenkbaar tot en met 21 maart 2020. Dat is namelijk hetzelfde als Arjen Robben met rechts gaat proberen te schieten, Rutte fractievoorzitter wordt van de SP, Sven Kramer zich gaat richten op de 500 meter op de Olympische Spelen en James Bond de hele film de bad Guy is, alle vechtscènes verliest en in bed duikt met een zeer onaantrekkelijke vrouw. Ondenkbaar maar zeker niet onmogelijk blijkt achteraf??
Nog geen maand later was ik actief op Skype, Zoom, Youtube, Team en nog vele andere digitale verbindingen. Instellen, inbellen en gas op die elektronische snelweg!!! De persoon die teerde op de leuke live en spontane reacties van mensen keek nu vooral naar zijn eigen hoofd en dat was niet altijd even makkelijk. En heel af en toe zag je de deelnemers in een totaaltje. Soms keken zij geïnteresseerd naar het scherm maar met grote regelmaat zaten ze ondertussen lekker te appen, maande ze de overige aanwezige in de ruimte tot stilte, hielden ze hun kinderen in de gaten of zaten naar buiten te kijken of de krant te lezen. Vaak in een troosteloze omgeving met niets aan de muur of een verschrikkelijk lelijk schilderij of foto op de achtergrond. Sommige deelnemers aten zelfs zonder gene hun plastic bak met yoghurt, fruit en zemelen en plain public op. Getuige hun non-verbaal gedrag vroeg ik me af of ze het überhaupt wel lekker vonden. Daarnaast bleek dat sommige wat moeite hadden met multitasking. Want tegelijk kijken, luisteren, appen en eten is niet voor iedereen weggelegd getuige de witte snorren en krachtermen die werden gebezigd als de yoghurt op het toetsenbord neerdaalde. Ik besloot na 1 maand het totaaltje niet meer te gebruiken en het geluid uit te zetten omdat de afleidingen, de schreeuwende kinderen en viezigheden te groot waren.
Na afloop snel nog even chatten met de deelnemers en dan horen hoeveel mensen er waren blijven hangen. Hangen?? Ja, hangen. Die mensen die de hele uitzending zijn blijven kijken! Hu…………….? Live was er nog nooit iemand weggelopen bij een training of een show maar hier gebeurt dat dus wel. 61 kijkers waarvan er 57 zijn blijven ‘Hangen’. Niet slecht ………………..niet slecht……………..dat is toch waardeloos??? Als dit in een theater of een training zou gebeuren dat ben je toch helemaal van het pad af. Dan ren je die deelnemers achterna met de vraag wat je verkeerd hebt gedaan. Nee……………..op een gelivestreamd Event is dit de norn!! En morgen tellen we ook nog de uitgestelde kijkers erbij op en dan weten we precies of we het nog een keer gaan doen. Welkom in de wereld die Livestreamdiensten heet. Ik adopteerde de digitale snelweg maar adoreer hem zeker niet.
En hoe gaat het nu. Tsja….lastig. Vanaf 1 juli zag de wereld er weer uit zoals op 13 maart jongstleden. Het virus reduceerde naar bijna nul en de aanvragen stroomde binnen. Ik had zelfs een klein plusje gebudgetteerd voor 2020. Coivid ….eat your hart out!!
Maar de twijfel sloeg toe deze week mede door de toename van het aantal besmettingen, de reacties van de burgemeester van Amsterdam & Rotterdam (Verlichte mondkapjes in de stad), Fred Grapperhaus en de paginagrote koppen in de krant waar een tweede golf werd aangekondigd.
En vanochtend werd die onzekerheid bevestigd toen ik met enkele collega’s nadacht over Q3 en 4. We moeten nieuwe data plannen voor de PIMP Theatershow en PIMP Marathon, we moeten de Livestream programma’s verder uit ontwikkelen en veel leuker maken, we moeten onze samenwerking met Stad en Co optimaliseren, veel meer inzetten op samenwerken, vermaak en optimisme, enz, enz. Leuke dingen om mee bezig te zijn maar niet als die 2e lockdown zo voelbaar boven je hoofd hangt. Want wat gebeurt er als……als……..als en dat werd de rode draad van onze meeting.
Ik ben terug af en dat bevalt me voor geen meter. Gelukkig ben ik een optimistische realist. Deze week staat in het teken van de zoektocht naar het toekomstige realisme zodat ik de volgende week een optimistisch scenario kan presenteren voor Q3 en 4. U hoort van mij!